Eitt af elstu einkaleyfum fyrir „endalausa keðjusög“ sem samanstendur af keðju af hlekkjum sem bera sagartennur var veitt til Frederick L. Magaw frá Flatlands, New York árið 1883, að því er virðist í þeim tilgangi að framleiða bretti með því að teygja keðjuna á milli rifa tromma.Síðar einkaleyfi með stýrigrind var veitt Samuel J. Bens frá San Francisco þann 17. janúar 1905, en ætlun hans var að fella risastóran rauðviði.Fyrsta færanlega keðjusögin var þróuð og fengið einkaleyfi árið 1918 af kanadíska þúsundþjalasmiðnum James Shand.Eftir að hann leyfði réttindum sínum að falla niður árið 1930 var uppfinning hans þróuð áfram af því sem varð þýska fyrirtækið Festo árið 1933. Fyrirtækið, sem starfar nú sem Festool, framleiðir færanleg rafmagnsverkfæri.Aðrir mikilvægir þátttakendur í nútíma keðjusög eru Joseph Buford Cox og Andreas Stihl;sá síðarnefndi fékk einkaleyfi og þróaði rafknúna keðjusög til notkunar á mótunarstöðum árið 1926 og bensínknúna keðjusög árið 1929 og stofnaði fyrirtæki til að fjöldaframleiða þær.Árið 1927 þróaði Emil Lerp, stofnandi Dolmar, fyrstu bensínknúnu keðjusög heimsins og fjöldaframleiddi þær.

Seinni heimsstyrjöldin truflaði framboð þýskra keðjusaga til Norður-Ameríku, svo nýir framleiðendur spruttu upp, þar á meðal Industrial Engineering Ltd (IEL) árið 1939, forveri Pioneer Saws Ltd og hluti af Outboard Marine Corporation, elsta framleiðanda keðjusaga í Norður-Ameríku. Ameríku.

Árið 1944 var Claude Poulan umsjón með þýskum föngum við að skera deigvið í Austur-Texas.Poulan notaði gamlan vörubílsfjórhlíf og mótaði hann í bogadregið stykki sem notað var til að stýra keðjunni.„Bow guide“ gerði nú kleift að nota keðjusögina af einum rekstraraðila.

McCulloch í Norður-Ameríku byrjaði að framleiða keðjusögur árið 1948. Fyrstu módelin voru þung, tveggja manna tæki með löngum stöngum.Oft voru keðjusagir svo þungar að þær voru með hjól eins og dráttarsagir.Önnur útbúnaður notuðu drifnar línur frá raforku á hjólum til að keyra skurðarstöngina.

Eftir seinni heimsstyrjöldina léttu endurbætur á ál- og vélarhönnun keðjusagir þannig að einn maður gat borið þær.Á sumum svæðum hefur verið skipt út fyrir keðjusagar- og skautarmanninn fyrir fellihöggvarra og uppskeru.

Keðjusagir hafa nánast algjörlega komið í stað einfaldra mannaknúinna saga í skógrækt.Þær eru framleiddar í mörgum stærðum, allt frá litlum rafsögum sem ætlaðar eru til heimilis- og garðanotkunar, til stórra „skógarhöggssaga“.Meðlimir herverkfræðingadeilda eru þjálfaðir í að nota keðjusagir, sem og slökkviliðsmenn til að berjast gegn skógareldum og til að loftræsta elda í mannvirkjum.

Þrjár megingerðir keðjusagarskera eru notaðar: handfesta skrá, rafknúin keðjusög og stöngfest.

Fyrsta rafknúna keðjusögin var fundin upp af Stihl árið 1926. Keðjusög með snúru voru fáanleg til sölu fyrir almenning upp úr 1960, en þær voru aldrei eins farsælar í atvinnuskyni og eldri gasknúna gerðin vegna takmarkaðs drægni, háð tilvist rafmagnsinnstungu, auk heilsu- og öryggisáhættu af nálægð blaðsins við kapalinn.

Mestan hluta 21. aldar voru bensínknúnar keðjusagir áfram algengasta tegundin, en þær stóðu frammi fyrir samkeppni frá þráðlausum litíum rafhlöðuknúnum keðjusögum frá því seint á 2010 og áfram.Þrátt fyrir að flestar þráðlausar keðjusögur séu litlar og hentugar eingöngu fyrir limgerði og skurðaðgerðir á trjám, hófu Husqvarna og Stihl að framleiða keðjusögur í fullri stærð til að klippa trjábol snemma á 20. áratugnum.Rafhlöðuknúnar keðjusagir ættu að lokum að sjá aukna markaðshlutdeild í Kaliforníu vegna takmarkana ríkisins sem fyrirhugað er að taka gildi árið 2024 á gasknúnum garðyrkjubúnaði.